Archief voor november 2017
Mw Klijzing bedankt Enya, Amsterdam Bedankt!
Mevrouw Klijzing: “Het klikt met Enya”
“Als ik aan vrienden vertel dat ik als vrijwilliger bij een mevrouw van 85 langs ga dan kijken ze me verbaasd aan”, zegt Enya (28). ‘Wat moet je daar nou mee?’ vragen ze. Mevrouw Klijzing weet wel waar Enya het over heeft. “Ze denken aan oudere mensen die alleen nog maar klagen. Ik kom dit soort mensen vaak genoeg tegen. Ik kap hen meteen af en zeg: ‘dan had je maar eerder dood moeten gaan.’ Dan is het gesprek snel afgelopen. Bij ons thuis was het motto: niet klagen maar dragen.”
De Vierdaagse ga ik niet lopen
Mevrouw Klijzing zit in haar favoriete stoel in haar huisje in Amsterdam Zuid-Oost. Erg mobiel is ze niet meer maar verder is ze zo scherp als een scheermesje. “Mijn heup is versleten. Ik zou eigenlijk een operatie moeten hebben maar ik ben bang voor de narcose. Op mijn leeftijd weet je niet hoe je eruit komt. En bovendien, wat dan? Het is niet dat ik daarna de vierdaagse loop. Mijn knieën doen het ook niet.” Mevrouw Klijzing lacht er zelf hard om. “U bent ook zo positief”, zegt Enya. “Zelfs al gaat het niet zo goed. Dan kom ik thuis en denk ik: Wat zit ik zelf nou soms te klagen?”
Verhalen van vroeger
Enya komt sinds het begin van dit jaar bij haar op bezoek. Ongeveer elke veertien dagen. Waar ze het zoal over hebben? Enya en mevrouw Klijzing kijken elkaar aan. “Ik luister graag naar de verhalen van vroeger,” vertelt Enya. Mevrouw Klijzing heeft veel gereisd en zelf ook veel vrijwilligerswerk gedaan: “Vroeger stopte je met werken als je trouwde; ik wilde niet thuis zitten maar iets nuttigs doen en zo vond ik de Unie van Vrijwilligers Amsterdam (UVV).” Ze coördineerde onder andere voor de oppascentrale en deed administratief werk voor de stichting 40-45 . Ze hielp met de organisatie van de jaarlijkse Bazaar, leerde braille en las zieke kinderen voor in het ziekenhuis als de ouders niet konden komen. Toen haar huwelijk strandde moest ze betaald werk zoeken maar na haar pensioen ging ze verder.
“Ik vind het fijn om met Enya te praten”
Langzamerhand wordt het stiller om haar heen. Het sociale leven met broers, zussen, nichten, neven en vriendinnen is niet meer wat het was. “Ik overleef iedereen,” zegt mevrouw Klijzing. Weer met een lach. Begin dit jaar overleed een goede vriendin waarmee ze veel ondernam. Ze meldde zich aan voor een ‘maatje’ bij de UVV. Het klikte met Enya. “Het breekt de dag en ik vind het heel fijn om met haar te praten. Zelf heb ik geen kinderen en weinig contact met jonge mensen. Mijn wereld wordt steeds kleiner.”
Moment van bezinning
Enya besloot na een ongeluk vrijwilliger te worden. Het was een moment van bezinning. Ze moest lang revalideren en wilde niet niets doen. En vooral: ze wilde graag anderen helpen zonder daar wat voor terug te verwachten. Nu ze weer aan het werk is, denkt ze er niet over om te stoppen. “Al dat gezeur van iedereen dat ze geen tijd hebben”, zegt Enya. “Ik vind het leuk om dit te doen. Dan is het geen opgave.”
Tekst en Foto: Karine de Wit
Weer 32 EHBO’ers erbij in Amsterdam
Geschreven door: Michiel Spaapen
Weer 32 EHBO’ers erbij in Amsterdam
Vrijwilligers van de UVV kregen afgelopen oktober de kans een cursus EHBO te volgen op het thuishonk van de Unie van Vrijwilligers op het WG-Plein. De deelname was beperkt tot ongeveer 30 vrijwilligers en al snel zaten de twee groepen volgeboekt. Een bonte verzameling deelnemers, waarvan de oudste tegen de 80 liep.
In twee blokken van twee uur moesten de vrijwilligers de kneepjes leren om slachtoffers van een ongeluk in leven te houden tot de professionele hulptroepen zich aandienen.
Er waren tussen de deelnemers enkelen die in een vorig leven al eens het EHBO-diploma hadden behaald en het tijd vonden voor een opfriscursus.
De te behandelen zaken waren:
- 4 stappen EHBO
- Bewusteloosheid
- Verslikking
- Bloeding
- Huidwond
- Brandwond
- Botbreuk
- Vergiftiging
Een bevoegd Rode Kruis EHBO-instructeur oefende met behulp van een LOTUS-actrice (Landelijke Opleiding Tot Uitbeelding van Slachtoffers ) met de deelnemers, of de deelnemers met elkaar.
De stabiele zijligging, de Heimlich-manoeuvre, het aanbrengen van wond- en drukverband passeerden de revue. De cursus werd vol enthousiasme gegeven door Caroline van het Rode Kruis uit Egmond.
Veel cursisten van weleer merkten dat het er allemaal wat eenvoudiger op geworden was de laatste 30 jaar. Dat is het gevolg van de mobiele telefoon. Die maakt het mogelijk om instructies van de 112-Centrale ter plekke op te volgen. De belangrijkste taak van de huidige EHBO’er is dan ook het inschatten van de aard van de verwondingen, het slachtoffer te pamperen en het regelen van professionele hulp.
Astrid Koning van de afdeling Vrijwillig Huisbezoek had de cursus georganiseerd en verwende de cursisten met koffie en lekkernijen.
Het was een waardevolle cursus en alle deelnemers toonden zich enthousiast over hun deelname. Als kers op de taart kregen zij allen het officiële EHBO-certificaat. Aangezien dit certificaat twee jaar geldig is zullen veel cursisten elkaar over een paar jaar weer treffen op de nieuwe cursus. Natuurlijk in de hoop het geleerde niet in praktijk te hoeven brengen maar weten dat als ze nodig zijn wat ze te doen staat.