Berichten getagd ‘Bedankt’

Cor bedankt Marlène, ze zijn al zeven jaar de beste maatjes

Marlène (74) was analiste in het ziekenhuis tot zij met pensioen ging. Zij zocht naast verder leren en haar gezin, een andere invulling van haar vrije tijd. Die vond zij via de Unie van Vrijwilligers (UVV), waar ze sinds 2010 vrijwilliger is, als maatje van Cor.
Cor (96) was tot voor kort een fervent fietser. Hij fietste sinds zijn pensionering over de hele wereld, onder andere in Indonesië, Marokko en Turkije. Cor: “Ik ben altijd blij als Marlène komt.”

Cor is een man met groene vingers, die houdt van vrolijkheid thuis. Hij woont in een huis vol goed onderhouden bloemen en planten. Marlène: ‘Ik kwam het eerste jaar iedere dinsdag op bezoek; Het was zo prettig bij hem in huis. Cor is een blij mens. Hij heeft veel te vertellen, we praten over zijn jeugd, muziek, de oorlogstijd toen hij op een binnenvaartschip werkte, over fietsen… maar wij kunnen ook een stevige politieke discussie hebben. Over ieder onderwerp dat je aansnijdt kan Cor meepraten!’

[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=3YBiQ4B6oV0″]

Waardenvol aan dit werk? ‘De blijdschap als je komt. En de wisselwerking, je leert ook veel van de mensen waar je komt.’

Tot zo’n zeven jaar geleden was Cor lid van een vrijdagse fietsclub. Toen hij daarmee stopte raadde iemand hem aan om een maatje te zoeken. Hij nam contact op met Astrid Koning van UVV en de rest is geschiedenis. Tot voor kort fietsten Marlène en Cor samen overal naartoe: Zaandam, Halfweg, Durgerdam, Sandpoort, Bloemendaal, Broek in Waterland, Monnickendam.

Marlène bewaart er goede herinneringen aan: ‘Er ging een nieuwe wereld voor mij open. De eerste keer dat wij gingen fietsen kwam ik thuis bij Cor en wilde hij naar Zaandam fietsen. “Wat?” dacht ik, ‘Zo ver…? Dat wordt fietsen, meid!”, maar het was heel leuk. We hebben sindsdien veel gefietst.’

‘Het leukst vond ik een fietstocht naar Monnickendam op een hele mooie dag, vanuit huis om een uur of 10:00. Zes uur later waren we weer terug, via Noord, na een lunch aan het water.’

“Er is nooit een stil moment in het gesprek.”

Sinds ongeveer een jaar fietst Cor niet meer; hij maakt gebruik van een scootmobiel. Iedere dag rijdt hij naar de bakker een stukje verderop. Daar komen mensen om koffie te drinken en om gezellig een praatje te maken.
‘Je kan maar 14 kilometer met de scootmobiel, dus ik ga niet zo ver. Je weet maar nooit of je nog terugkomt dan!’ lacht hij.

Nu gaan Cor en Marlène samen naar het tuincentrum, met de tram naar het Muziektheater om muziek te luisteren en te lunchen op het Waterlooplein, of bij de OBA.

‘Vorig jaar waren we in het theater in de Fred Roeskestraat,’ vertelt Marlène. Het was een operette waar je mocht meezingen. Cor zong veel liedjes mee, die ik niet kende.’ Cor houdt van zingen. ‘Mijn vader zat op een zangkoor, dus er werd veel gezongen thuis. Dat heb ik meegekregen, dat zingen.’

Marlène: ‘Als je tijd hebt, kijk dan eens om je heen naar oudere mensen die alleen zijn. Ik kan het iedereen aanraden, maatjesvrijwilliger worden. Een ander blij maken, er is niets mooiers dan dat!”

Tekst en Foto: Helen Kooistra